Նախկիններից պրծավ, Պուտինից պրծավ, «դավաճան» զինվորներից պրծավ, գեներալներից պրծավ, հիմա էլ Սփյուռքին է մեղադրում հողերը հանձնելու մեջ։

Չորս օր Վաշինգտոնում, Բլինկենով, Սալիվանով ծնունդ ընդունելու աճապարանքի մեջ էին:

Այն, ինչ այժմ փորձում են անել հայ ազգի հետ, «միջազգային հանրությունը» կոչում է «դենացիֆիկացիա». եթե ժամանակին այն կիրառվել է հետհիտլերյան Գերմանիայում որպես ազգայնամոլության դեմ միջոց, ապա այժմ այն դարձել է ազգայնականության ու առհասարակ ազգայինի դեմ կիրառվող գործիք, որը ներառում է փաթեթային միջոցառումներ. նպատակը ազգային դիմագծերի ոչնչացումն է կամ այնպիսի թուլացումը, որից հետո այն այլևս երբեք ուշքի չի գա:

1. Երբ ինքն է իշխանության գլուխ։ Հակառակ դեպքում հայրենիքը վտանգված է և թքած այդ հայրենիքի վրա։ 2. Հայրենասիրության մոդելը պետական կլինի, եթե ամբողջ Հայաստանով մեկ տեղադրվեն Հայոց արքաների արձանները (տվյալ դեպքում Նիկոլ Փաշինյանն ակնհայտորեն ու համեստաբար նկատի ունի սեփական արձանը, որն արդեն տեղադրվել է իր կենդանության օրոք)։

Գիտե՞ք, թե ինչն է մեր ազգային պայքարի հաջողությանը ամենաշատը խանգարում.միասնական նպատակի բացակայությունը:

Ամեն բան առավել պարզ է, հստակ և կոնկրետ,իսկ խաղն այլևս՝ բաց:

Հանրային նյարդերը ծայրաստիճան լարված են, ատելությունն ու գազը կուտակվում են այլևս ամենօրյա ռեժիմով: Եթե վերջին երկու տարիներին հանրային ցասումը ստերով, մեղսագրումներով, ահռելի մանիպուլյացիաներով ու հետքայլերով կարողանում էին կառավարելի պահել և բաց թողնել գազը, ապա հիմա միամտվել են և իրենց թվում է, որ կոտրել են դիմադրողականության ջիղը, իսկ գազն էլ կուտակվում է և ավտոմատ դուրս գալիս, չկա այլևս այն վերահսկելու ու կառավարելու կարիք:

Օրերս տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների սուպերնախարարը ԱԺ ամբիոնից հայտարարեց, որ 2022-ին Հայաստանը Վրաստան է արտահանել 365 մլն կՎտ.ժ էլեկտրաէներգիա, ինչը ներկայացվեց որպես վերջին 10 տարվա ամենաբարձր, աննախադեպ ցուցանիշ:

Երեկ զանգահարել, խոսում էի երեք տեղից վիրավորված Սյունյաց զորքի հրամանատարի հետ. փառք Աստծո, առողջական վիճակն արդեն կայուն է:

Նվաստիս ֆեյսբուքյան մի համառոտ գրառումը բավականին հետաքրքրական ուշադրության և արձագանքի է արժանացել, մասնավորապես, «Առավոտ» թերթի հեղինակի ուշադրությանը (https://www.aravot.am/2023/04/25/1337196/), ինչի համար, ի դեպ, և անկախ ամենից՝ շնորհակալ եմ: Եվ, քանի որ գրառմամբ արտահայտված միտքը կամ մոտեցումը հրապարակային դատափետման է ենթարկվել, կարծում եմ, սխալ կլինի, եթե չարձագանքեմ: